Surreal Times ..

Δεν θα μοιρολατρήσω. Δεν μου πάει και δεν μου αρέσει. Σιχαίνομαι την καταστροφολογία που ουσιαστικά είναι καταστροφή της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Τον τελευταίο καιρό όμως ακόμα και μέχρι το περίπτερο να πας, θα ''πέσεις'' πάνω σε κάποια περίπτωση που θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις οτι είναι και λίγο κουτό να πιστεύεις σε αυτές τις δύο έννοιες. Όπου κι αν βρεθείς, όποιο κανάλι και να παρακολουθήσεις, όποιο site κι αν ''ανοίξεις'', σ'όποιο social network συνδεθείς, όλοι μιλάνε για το ίδιο θέμα : όλα αυτά τα ιστορικά πράγματα που συμβαίνουν σε ετούτο τον τόπο. Και με θλίβει. Με θλίβει διότι μας έχουν βάλει σε μια κατάσταση που δεν είμαστε έτοιμοι απο κάθε άποψη να αντιμετωπίσουμε. Και με το ''μας'' εννοώ όλους εμάς απο 16 μέχρι 24, που πριν καλά καλά αποκτήσουμε δύναμη και μέσα για να ξεκινήσουμε την δική μας ζωή, να ανεξαρτητοποιηθούμε, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση πανικού επιβίωσης. Και νιώθεις οτι είσαι μονίμως σε ένα τραινάκι που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ώρα απ'την στιγμή που γεννήθηκες, με σχολεία, φροντιστήρια, πανελλαδικές, σχολές, ανεκπαίδευτους πουλημένους καθηγητές, πανεπιστήμια υπο διάλυση, πτυχία, μεταπτυχιακά και όλα αυτά για να αποδειχτεί οτι μπορεί και να ήταν το απόλυτο χάσιμο χρόνου. Καθώς πίστευες οτι το τέλος της κούρσας έφτανε αλλά η πραγματικότητα είναι πως με το που πας να βγάλεις το πόδι σου έξω, βρίσκεις μια χώρα ''με τα χέρια ψηλά''. Και ψάχνεις να βρείς λύσεις στα άλυτα. Εν ολίγοις, φτάνω σε σημείο να νιώθω χαζός όταν σκέφτομαι αισιόδοξα και σχεδιάζω το μέλλον μου αλλά είναι κάτι το οποίο είναι αναπόφεκτο. Είναι ένα είδος αυτοψυχοθεραπείας γα εμένα. Και επειδή όταν το ''βαραίνω'' το κλίμα με πιάνει ταχυπαλμία, με ξέρεις, θα ρίξω ένα τραγούδι και τι να πω ... Ότι είναι να γίνει, ας γίνει, με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γίνεται ...